Rita Camphuijsen

 

 

Alles was opgeruimd. De laatste spullen waren meegegaan in de vrachtwagen.Dit was de laatste keer dat ze bij de bushalte stond. De laatste keer in Westbroek.Ze dacht erover na.Twaalf was ze, toen ze voor het eerst de bus naar de stad nam, samen met haar grote broer. Geweldig had ze het gevonden. Al die winkels. Al die steegjes. Ze had er weken op geteerd toen ze weer thuis was.Later kwamen de vriendjes. Even oud als zij, dus nog geen rijbewijs. ‘Op tijd thuis zijn, denk aan de laatste bus.’ Ze hoorde nòg de vermaningen van haar ouders.Je had toen nog geen nachtbus. Dus net als het interessant werd, moesten ze alweer naar huis.Ze had niet geweten hoe snel ze naar Utrecht moest verhuizen, toen ze eenmaal werk had. Natuurlijk kwam ze wel regelmatig thuis. Maar ook dat was minder geworden.

Tot dit laatste jaar. Haar moeder was erg ziek geweest en wilde niet naar een verpleeghuis. ‘Waarom? Jij bent toch verpleegster? Ik betaal je wel, als dat het is. ’Natuurlijk was dat het niet geweest. Maar, verpleegster of niet, wil je echt al die rimpels op het lijf van je moeder zien? De littekens van de operaties?Ach, dat was het niet eens geweest. Ze wilde niet de aftakeling van haar moeder van zo dichtbij meemaken. Dat ze begon te plassen zodra haar billen de wc raakten, zelfs al zat het wc-deksel er nog op. Of dat ze haar luier onder poepte en jij dat kon opruimen. Die grote, sterke moeder van vroeger, teruggebracht tot een hoopje mens.Haar moeder had haar altijd beschermd tegen de grote boze wereld. Ze had pal vóór haar gestaan. Tot het niet meer kon.

Ze kon het niet meer tegenhouden dat haar grote dochter de verkeerde beslissingen nam. Zich pijn deed. Gelukkig trouwde en gelukkig scheidde. Ze was net zo afhankelijk van haar dochter geworden als haar kleine baby vroeger van haar afhankelijk was.

Soms liepen ze samen naar de bushalte. Daar konden ze het beste de luchten zien, zei haar moeder altijd. De stralende zon of, zoals nu, de dreigende wolken. Bij dreigende wolken waren ze meteen weer teruggegaan. Ondanks de vele verzoeken van het dorp was er nog steeds geen bushokje. Omdat de vandalen het maar zouden kapotmaken. Een maand geleden was haar moeder gestorven. Haar broer was overgekomen uit Amerika. Samen hadden ze alles verdeeld. Zijn spullen waren al onderweg naar de overkant van de oceaan. Twee weken geleden hadden ze afscheid van elkaar genomen. ‘En denk eraan, deze zomer kom je naar ons toe,’ had haar broer nog eens gezegd.Ja, dat kon nu. Geen zieke vader, geen zieke moeder, geen veeleisende echtgenoot. Ze voelde de eerste druppels op haar gezicht.In de verte kwam de bus aanrijden.

 

Met dank aan Corrie van Os