Rita Camphuijsen

De expositie heb ik afgelopen zaterdag bezocht met enkele dierbare vrienden en genoten van hun aandacht en reacties op het werk.

Gehoord van mijn vrienden, welke schilderijen of onderdelen er aan zij minder of beter vonden. Héél waardevol en inspirerend om te zien wat hen aansprak en wat minder en waarom. En waar ik nog op door zou kunnen gaan. Ik heb nog veel plannen en ideeën in gedachten en één voor één werk ik er aan voort.

Tussen door zijn er nu ook werkstukken gekomen die niet in deplanning zaten maar ieder op hun manier een uitdaging vormden.

Zo was het schilderen van Maxima in het kader van een oproep van omroep MAX ISM "Atelier" een prettige afwisseling. Ten eerste een schilderij dat ik niet zo maar uit mezelf zou maken, maar een wedstrijd bood een goede gelegenheid eens iets te doen dat ik niet uit mezelf zou doen. Ik moest werken met acryl op een klein doek 30 x 40 cm en een orginele uitvoering maken van het portret van Maxima. Ik besloot aansluitend op mijn serie water-zee schilderijen iets met antartica te doen. Zo komt mijn liefde voor de natuur naar buiten, de zee, het water en deweidsheid nu uit deze schitterende koude omgeving.

Ik liet me inspireren door een video van Plassterk en verschilllende foto's die beschikbaar zijn van Maxima componeerde ik tot een nieuw eigen portret tegen de achtergrond van de zuidpool op een zonovergoten ochtend. Ik wilde een combinatie maken van ijzige koude, afstand en warmte, nabijheid en menselijkheid in één schilderij. Ik verbeeldde mij dat deze bijzondere persoonlijkheid toch een band moet hebben ontwikkeld met dit onherbergzame koude land. Een kostbaar natuurgebied, dat wij op deze wereld niet verloren mogen laten gaan. Voor ons gewone burgers is de prinses ook iemand op afstand. Ik wilde daarin, toch iets zo persoonlijks laten doorschemeren, warmbloedig Argentinië een stralende vrouw, open en toch zo ver weg. Letterlijk daar in Antartica. Ik mis de blijde lach in de kast waar het schilderij stond, was me er mee verbonden gaan voelen en gewarmd.

Wonderlijk

Daarna nog een schilderijtje van Antarctica an sich, dat om een klein schilderij met thema water te maken, waar iemand om vroeg. Voortgeborduurd op het portret. Ik speelde met pastelkleuren, ijsblauw en indigo. IJ, dat niet gewoon wit is, licht bewegend water, koud, licht opgewarmd door de ochtend zon, niet instaat het ijs te doen smelten. nu kunnen schilderen met olieverf ipv bij Maxima in acryl.

Toen als alternatief voor dit water in beeld; Een schilderij uit de zomer, waar de temperatuur rond de 30 graden was. Een badende vrouw in Frankrijk in de Ardeche geschilderd. Zij waande zich onbespied, toen ver van boven kijkende ik mij voorstelde hoe zij het water en zichzelf in die heldere rivier een plek verwierf. 

Een leven als een godin in Frankrijk bedacht ik. Zij moest eens weten.. water in olie vereeuwigd.

Dit werd toen ook het schilderij van keuze voor mijn 'opdrachtgeefster'.

Het zebragroepje; "Nabijna" gedoopt wilde ik ook tot een voleinding maken. Er zijn in mijn fantasie nog meer schilderijen mogelijk, die een serie vormen met de twee laatste zebra schilderijen. En 10 november 2009 vergaderen mijn collega's en ik, voor een bijscholingscursus, in het zorgcentrum Rosendael. En daarom von dik het leuk dat dit schilderij er ook zou hangen.

Op de ezel nu, een collage achtig schilderij, (Memoryboard) vol flarden van herinneringen aan een tuin. Een tuin waar ik niet meer kom en mijn vriendin niet meer komt. Flarden, gedachten, herinneringen zich losmakend uit haar hoofd. gezien door mijn ogen.

Dan ook al gestart met een dierbaar beleven in het weidse Lesotho. Onder de indruk van deze andere wereld en de bewoners. Een man en een lied, dat ik hoorde zingen in hun taal. Vol respect voor die wijdse wereld, waar de man zich maar een bescheiden onderdeel in voelt. "Just a man". Ik herkende dat gevoel, als ik herinner over hoe ik liggend met mijn rug op het gras eens 's nachts naar de sterrenhemel keek. Bewust van mijn leven op een aardbol die in de grote ruimte zweeft. Wat is een mens dan klein in de onmetelijke grootsheid.

En tussen door werd me gevraagd mee te werken aan een vriendenboek: water voor afrika. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen.

Ik heb ze gezien, in het warme droge afrika, waar het zevenmaanden niet geregend had. Vrouwen en kinderen, handen en kruiwagens aanslepend om water te halen voor dagelijks rantsoen. Daarvan wil ik een bijdrage geven aan het boek.