Tsunami
Japan
Op mijn atelier was ik begonnen aan een schilderij van ongewoon formaat voor mij. Eens kocht ik een langwerpig 3 D doek en het wachtte op zijn beurt. de vluchtelingenserie vraagt nogal wat werk dus veel andere dingen moeten wachten op hun beurt, zoals ook mijn olifanten in hun Savanne.
Maar de actualiteit wacht niet die gaat maar door en door. Tijdens het geven van de cursus kom uit de verf, laat ik cursisten hun restanten acryl bewaren. Zo had ik een bakje staan en op een avond besloot ik een achtergrond op het canvas te schilderen. Er ontstond een mooie dreigende watermassa. De cursisten zagen het een andere avond en raadden mij er niets meer aan te doen. Maar ik had andere plannen. Ik wilde het werkelijk als achtergrond gebruiken. Het onderwerp zou zich nog wel aandienen.
En dat gebeurde gisteren middag. De Tsunami, al het nieuws er over verdwijn ook nog niet echt naar de achtergrond, het is nog steeds actueel. Zo op zondagmiddag werd ik uitgenodigd voor een Liefdadigheidsconcertje. Ik werd gepakt door de prachtige muziek van Emi Matsumoto en Ayumi Matseda. Een japanse fluitiste en een pianist organist.
Ze bespeelden de blokfluit en piano. Ik maakte foto's en sprak ze later aan. En maakte nog een paar foto's. De eerste was het beste shot, tijdens een fluitsolo zonder naam. Alles moest zo zijn. Het idee werd geboren. In de hal van de Geertekerk zág ik op eens mijn schilderij en haastte me naar huis. Lunch meenemen en naar het atelier. En ik ging aan het werk.
Zo ontstond dit schilderij wat mijn eigen ogen maar moeilijk los kunnen laten.
Zo wonderlijk is dat dan. Het is een echt "gepakt zijn"en dan, er helemaal nauw mee verbonden zijn. Zo dadelijk moet ik aan het werk, Mijn andere werk, En eigenlijk heb ik er geen zin in.
Wil steeds naar dat schilderij terug.
But the news on tv and radio goes on and on. While giving the course "show your colours", I let students keep their scrap acrylic. So I had a bowl with paint and picked this up on one evening I decided to paint a background at the canvas. There was a pretty threatening water. The students saw the painting one other night and advised me to do nothing. But I had other plans. I really wanted it as wallpaper. The subject would present itselve at certain time.
And that happened yesterday afternoon. The Tsunami, all the news about it is not yet disappearing, still not really into the background, it is still relevant. So on Sunday I was invited for a charity concert. I was caught by the beautiful music of Emi and Ayumi Msumoto Matseda. A Japanese flutist and a pianist, organist.
She played the flute and piano. I took photos and she said later to her I felt inspired and loved the music and that I took some pictures. And took a few extra pictures. The first however, was the best shot, and showed a moment focussed at a solo flute with no name for the piece of music. Everything had to be. The idea was born. In the hall of the Geertekerk I saw my picture at once (in my imagination) and hurried home. Lunch and take to the studio. And I went to work.
So what was this painting my own eyes but hard to let go.
So strange is this. It is truly a "packed" and then there are all closely linked. In a moment I have to work, my other work, and actually I do not feel I can let the painting go.
Always wanting to return the painting.