Lente
Het is lente,
De afgelopen twee weken was er een heerlijke lente. Mijn aandacht is sinds half april bij een doodziek familielid. Het is de oorzaak dat ik plots héél andere dingen schilder. De lente. Gewoon vrolijke schilderijen. En een plezier dat ik er aan beleef. Het is wonderbaarlijk.
Het is denk ik ook, om het plezier wat ik had van buiten naar binnen te halen. En dan weer uit me te schilderen. Ik denk dat het zo werkt.
Het schilderij over vluchtelingen uit Angola, staat even aan de kant. Ik wa sbezig aan nummer twee. Ik wil het binnenkort toch echt wel af maken. Maar ik kan dat niet helemaal zelf bepalen en sturen.
Wel merk ik dat mijn gedrevenheid om te schilderen alleen maar intenser en sterker wordt. Het geeft rust en gemoeds bevrediging. Terwijl ik ook moeite moet doen om gewenste resultaten te bereiken.
Het schilderen heeft toch dubbele en diepere lagen. Onwillekeurig.
Eerst schilderde ik twee muzikanten. Ik gaf een titel aan één van die twee schilderijen, "Denk aan mij", waar de zanger staat te zingen in een donker theater in de spotlights. Blijkt de bassist die week overleden te zijn. Ik wíst wel dat hij ziek was, omdat er een vervanger was. Dat werd gezegd. Maar ik noem een schilderij "denk aan mij" terwijl achter de zanger een grote bas staat te schitteren in de spotlight, zónder bassist. Gedreven en bevlogen heb ik die twee schilderijen in een week geschilderd.
En nu, viooltjes, omdat het zulke vrolijke en kleurige gezichtjes zijn. En ik kan gewoon genieten van de uitvergroting van dit kleine bloemetje op een doekje van 20 x 20.
Tja, en hoe ga ik dié nu prijzen op de kunstmarkt van 12 mei?!
En sinds woensdag bezig met een troepje eendjes, uit de vijver voor het academisch ziekenhuis waar mijn familielid ligt te herstellen van een zware hersenbloeding.
Een genot, te proberen die dappere eendjes in dat water, zwemmend voor hun pas beginnend leven.
Dát is schilderen. Het gevoel ruimte geven. En er iets moois van maken.
