Persoonlijke portretten
De afgelopen maanden heb ik de schilderijen afgerond die gaan over het verhaal van vluchtelingen en de uitwerking van immigratie en integratie. Het waren persoonlijke portretten in een bredere context.
Maar er is een nieuwe wendig gekomen in de persoonlijke portretten. Er was al eens een portret ontstaan. naar aanleiding van een korte ontmoeting met een kennis, op een zondagochtend in Utrecht. Ik schilderde een portret van een overleden moeder en droomde dat een dame geheel beschilderd liggend op een behandeltafel, tot leven kwam.
Ik schilder toen in die dagen ook een portret van Prinses Maxima, het doekje von ik wat klein, maar de maten waren gegeven, omdat het was in het kader van een door het tijdschrift ' Atelier' uit geschreven wedstrijd. Het was bedoeld voor 'amateurs'en aangezien ik hoe je het ook wennd of keert een auto didact ben, al ben ik al van kindsafaan bezig met etken en schilderen, leek het me de perfecte uitdaging, mijn 'kunnen' eens op de proef te stellen. Het persoonlijk portret liet ik aansluiten op mijn persoonlijke belangstelling voor de natuur, het behoud er van en de enorme rustgevende kracht die er van uit gaat.
Als middelbare scholier had ik veel potlood en houtskool portretten gemaakt en ik had er op zeker moment genoeg van gehad. Al deze genoemde schilderoefeningen gaven me een gevoel van verrassing, portretten schilderen is ook leuk. En het kan héél persoonlijk worden, ook al heb ik geen persoonlijk contact gehad met de geportretteerde. Er ontstaat toch ook voor mij een persoonlijke band met het onderwerp dat ik op mijn doek zet.
Zo kon het gebeuren dat ik tijdens de 'open ambacht Ateliers-dagen voorstelde maar weer eens portret te gaan tekenen als aanbieding voor de bezoekers.
Het viel bij mij en het publiek bijzonder goed in de smaak. Onder het tekenen ontstonden leuke boeiende en informatieve gesprekken en echte ontmoetingen. En zo kon het gebeuren dat ik de opdracht kreeg een portret vanaf een lang gekoesterde pasfoto op doek te zetten. Een persoonlijk verhaal van verlies, strid, overleven en afscheid bleek er aan vastgekleefd te zitten. Ik vond het mooi om op deze manier een positieve bijdrage te leveren.
Daarna, voelde ik in mij zelf de behoefte groeien mijn beide ouders nog eens in volle glorie in het zonnetje te zetten. In een zeer persoonlijke pose, die een fijn gevoel van persoonlijke betrokkenheid zichtbaar maakte. En het was heel bijzonder om de aanwezigheid van eerst mijn moeder en nu mijn vader in mijn atelier te voelen groeien. Nu zijn het ook schilderijen van een behoorlijk formaat. Maar deze twee mensen staan mij zeer nabij, als zijn ze dat door de reisafstand niet altijd letterlijk. Maar ze zijn er, en ik heb ze lief. Wat heerlijker om ze nog iets te geven, iets terug te geven om van te genieten. De vruchten van hun altijd motiverende opvoeding, om mijn creativiteit te ontwikkelen, waardoor ik het schilderen in deze portretten als uniek middel maak om de trots op deze twee mensen weer te geven.
Zo heeft het schilderen van portretten weer een heel nieuwe dimensie gekregen.
