Rita Camphuijsen

Sportaccommodatie de Cangeroes

Vanaf deze week hangen er om te beginnen twee schilderijen van mij in de sporthal Lunetten, gedeeltelijk in beheer door de basketbal vereniging de Cangeroes.

Met behulp van het bestuur van de organisatie is het dar mogelijk mijn werk te exposeren. De komende word de hal, die sinds enige tijd door de vereniging beheerd word, opgeknapt en aangekleed. Meer van mijn schilderijen zullen dan aan de muren komen te hangen.

Lees meer >> | 640 keer bekeken

Een schakel in de tijd

Terwijl ik schilder bewandel ik een soort tijdspad, Ik bekijk de omgeving, ik blik terug in een moment van realisatie. Daarna zal de weg weer verder leiden, naar een toekomst die ik nog niet ken. Zo kan het op elk moment misschien ook in jouw leven zijn: Een moment sta je stil en je denkt waar ben ik nu, hoe zal het worden en waar kom ik eigenlijk vandaan? Zo gaat het met mijn bestaan in dit leven, ik ben een schakel in de tijd, ik leef nu, en het moment schuift steeds op. En als moeder, ben je daar voor een onbepaalde tijd; de vertrouwde persoon die een nieuw leven weer op weg helpt. En later, als oma inmiddels, blik ik terug op ‘toen’ wanneer ik dit allemaal nog niet ervaren had. En ik sta weer een moment stil, en zie ze gaan, hun eigen horizon tegemoet.

 

Terug blikkend denk ik: zo klein nog, beschermd, bemind en op weg geholpen, Toen dat heden was wisten wij nog niet wat voor moois er in het verschiet zou liggen. In mijn dromen dacht ik hoe zou het zijn als.. Nu vang ik een glimp op van de toekomst, met vertrouwen, verworven kracht en innig verbonden verder op weg, met nog te realiseren dromen.

 

Een schakel in de tijd, olieverf op canvas 120 x 90 cm

 

While I paint I walk a kind of timeline, I look around, I look back in a moment of realization. Then the road will lead back further, to a future that I do not know yet. Thus, it may at any time may also be in your life: One moment you stop and you think where I am now, how it will be and where I actually come from? Thus my existence in this life goes, I am a link in time, I live now, and the time always moves on. And as a mother, you're there for an indefinite period of time offering a save background, for the child in turn, this helps to set off a new life. And later, when grandma now, I look back on 'when' when I did not yet experienced this all. And I'm back for a moment, and see they are going to meet their own horizons.

 

My studio, after I finished this painting

 

Lees meer >> | 728 keer bekeken

Designs op producten

Sinds een half jaar ben ik actief op twee websites waar kunstenaars uitgedaagd worden ontwerpen te publiceren op diverse producten. En het biedt aan hen een platvorm om voor practisch gebruik diverse ontwerpen toe te passen.

Ik ontdekte het door bezigheden van collega kunstenaars te volgen en besloot het eens uit te proberen met wat foto's. Het begon als een aardigheidje en experiment dus.

Lees meer >> | 967 keer bekeken

Kerstkaarten

Zojuist heb ik de kaarten van negen kerstbengeltjes ge-upload. Via exto zijn ze ook als kaart te bestellen. Zo kunnen nog de laatste kerstbengeltjes uitvliegen om je persoonlijke kerstwensen door te geven.

De schilderijtjes zelf zijn ook via exto te bestellen wanneer dat aangegeven staat op de pagina met het bengeltje. Ik wens jullie allemaal een fijne feestmaand.

Lees meer >> | 806 keer bekeken

Met veel motivatie bereiden wij ons voor..

Lees meer >> | 625 keer bekeken

Korte verhalen en schilderijen

Vorige week heb ik een nieuwe site gemaakt, speciaal voor korte verhalen en schilderijen.

Corrie van Os heeft nu een aantal verhalen geschreven en ik wilde dit graag apart, en bij elkaar delen. Er is een hoofdstuk op de site dat een aantal verhalen bevat van haar hand.

Het is een begin het maken van deze site. Nu nog zien of het Corrie lukt nog meer verhalen te schrijven. Deze zal ik dan toevoegen aan de lijst die er nu al te vinden is.

Lees meer >> | 869 keer bekeken

Bankje

Lees meer >> | 767 keer bekeken

Schepping

 

Het Lauwersmeer Olieverf op doek 60 x 95cm

 

‘Kijk, Jezus in de wolken,’ zei ze. Haar vriendin keek nog eens goed. ‘Dat is een kiekendief.’‘Ja, maar als je niet zo goed kunt zien, kan het ook Jezus zijn. ’‘En wat zou Jezus dan moeten doen, hier in dit Godverlaten landschap?’ ‘Het is niet Godverlaten, zeker niet als Jezus langskomt. ’Haar vriendin zuchtte. ‘Maar kijk nou toch,’ hield ze vol. ‘Dat land, dat water, hemel en aarde. Precies wat God heeft geschapen. Weet je nog? “In het begin was de aarde woest en ledig.” En toen heeft God de hemel van de aarde gescheiden en de aarde van het land. Hier zie je nog een stukje van het begin terug. De hemel raakt het water. En land en water zijn ook nog niet helemaal van elkaar gescheiden. Zie dan hoe het in elkaar overloopt!’ Haar vriendin keek nog eens. ‘Juist, dus wij staan in het begin van de schepping. ’‘Zoiets ja.’Ze volgden met hun ogen de kiekendief. Of was het toch Jezus?

 

Corrie van Os

Lees meer >> | 796 keer bekeken

Avondpagina's

 

"Waarheen"    olieverf schilderij 85x100 cm

Onderweg. Zo is het, je bent onderweg, alles is onderweg, ergens heen en je komt ergens vandaan. Alles heeft zijn eigen verhaal en maakt zijn eigen reis. Mens en dier en de natuur. Samen ontstaat een sfeer, die mij als schilder pakt en een ander inspireert. Bijvoorbeeld tot een verhaal. [door: Corrie van Os]

 

Avondpagina’s

Alles was opgeruimd. De laatste spullen waren meegegaan in de vrachtwagen.Dit was de laatste keer dat ze bij de bushalte stond. De laatste keer in Westbroek.Ze dacht erover na.Twaalf was ze, toen ze voor het eerst de bus naar de stad nam, samen met haar grote broer. Geweldig had ze het gevonden. Al die winkels. Al die steegjes. Ze had er weken op geteerd toen ze weer thuis was.Later kwamen de vriendjes. Even oud als zij, dus nog geen rijbewijs. ‘Op tijd thuis zijn, denk aan de laatste bus.’ Ze hoorde nòg de vermaningen van haar ouders.Je had toen nog geen nachtbus. Dus net als het interessant werd, moesten ze alweer naar huis.Ze had niet geweten hoe snel ze naar Utrecht moest verhuizen, toen ze eenmaal werk had. Natuurlijk kwam ze wel regelmatig thuis. Maar ook dat was minder geworden.

Tot dit laatste jaar. Haar moeder was erg ziek geweest en wilde niet naar een verpleeghuis. ‘Waarom? Jij bent toch verpleegster? Ik betaal je wel, als dat het is. ’Natuurlijk was dat het niet geweest. Maar, verpleegster of niet, wil je echt al die rimpels op het lijf van je moeder zien? De littekens van de operaties?Ach, dat was het niet eens geweest. Ze wilde niet de aftakeling van haar moeder van zo dichtbij meemaken. Dat ze begon te plassen zodra haar billen de wc raakten, zelfs al zat het wc-deksel er nog op. Of dat ze haar luier onder poepte en jij dat kon opruimen. Die grote, sterke moeder van vroeger, teruggebracht tot een hoopje mens.Haar moeder had haar altijd beschermd tegen de grote boze wereld. Ze had pal vóór haar gestaan. Tot het niet meer kon.

Ze kon het niet meer tegenhouden dat haar grote dochter de verkeerde beslissingen nam. Zich pijn deed. Gelukkig trouwde en gelukkig scheidde. Ze was net zo afhankelijk van haar dochter geworden als haar kleine baby vroeger van haar afhankelijk was.

Soms liepen ze samen naar de bushalte. Daar konden ze het beste de luchten zien, zei haar moeder altijd. De stralende zon of, zoals nu, de dreigende wolken. Bij dreigende wolken waren ze meteen weer teruggegaan. Ondanks de vele verzoeken van het dorp was er nog steeds geen bushokje. Omdat de vandalen het maar zouden kapotmaken. Een maand geleden was haar moeder gestorven. Haar broer was overgekomen uit Amerika. Samen hadden ze alles verdeeld. Zijn spullen waren al onderweg naar de overkant van de oceaan. Twee weken geleden hadden ze afscheid van elkaar genomen. ‘En denk eraan, deze zomer kom je naar ons toe,’ had haar broer nog eens gezegd.Ja, dat kon nu. Geen zieke vader, geen zieke moeder, geen veeleisende echtgenoot. Ze voelde de eerste druppels op haar gezicht.In de verte kwam de bus aanrijden.

 

Met dank aan Corrie van Os

Lees meer >> | 822 keer bekeken

Natuurlijke schoonheid

Maandag gaan we een stuk of twaalf schilderijen naar Doorn brengen. Het is een ruimte van de polikliniek van het Diakonessenhuis regio Utrecht waar kleine schilderijtjes volgens de informatie die men mij gaf makkelijk wegvallen in de omgeving. Dus ik heb een selectie gemaakt van de grote schilderijen die ik nu in mijn atelier heb en die in mijn huis hangen.

Lees meer >> | 877 keer bekeken