Geraakt zijn

Dat is nu mooi van zo een dag. Eerst een reactie, per mail, dat is nog vrij anoniem, een naam een persoon, iemand onbekend die opeens een bericht stuurt. Het kwam via mijn website en het was iemand die op mijn expositie in het ziekenhuis geweest. Zij had zich laten raken en roeren door een schilderij van mij.

Dagelijks leven

Mijn belevenissen beleef ik privé, van binnen. Mijn ogen zien ondertussen rond in de wereld om mij heen en ik neem indrukken sterk visueel in mij op. Ik heb werk en vrije tijd en ik bezoek plaatsen, waar ik zelf geraakt wordt en een emotie ervaar. Soms eenvoudig of een combinatie van emoties. Mijn werk, bij mensen thuis, het begeleiden,  houdt in: Luisteren en praten actie nemen, dingen doen, plannen maken, motiveren inspireren enzovoort. En dan in de andere tijd ben ik graag in de natuur, Om naar mijn werk of weer naar huis te gaan ben ik op de fiets veel onderweg dan laat ik mijn gedachten de vrije loop, zie ook vormen structuren licht en lucht etc.. Maar bij uitstapjes in weekenden of tijdens vakantie kan ik verder van huis en rustiger indrukken op doen en zie weer andere dingen tijdens het opzoeken van bepaalde omgeving waar ik dan graag ben. Daar zit ik zitten we dan stil en genieten.

Het Moddergat en Paes,

wil je de plaats leren kennen, ga dan eens hier over lezen.

Het was zo een plaats waar ik met mijn partner op de dijk heb gezeten. We hadden onze schildersezels mee en ik maakte er een klein doekje op locatie. Zij ook. En we maakten foto's, Thuis gekomen wilde ik nog langer met dat gevoel van deze vakantie bezig blijven en ik wil er door aan het schilderen te gaan, een werk maken waarmee ik dan ook iets van mijn beleving kan "communiceren". Ik had er een particulier gevoel, maar door te schilderen zoek ik naar iets universeels, iets dat ik in bijvoorbeeld deze plaats terug zie. Bijvoorbeeld Moddergat, dit historisch gebied maar waar ik ook deze bijzondere natuur zie. Het reflecteert in mij, roept een emotie op en het inspireert. Zo kwam ik tot dit doek.

Ieder mens is verschillend, Dinie bijvoorbeeld maakte ook een schilderij naar aanleiding van "Het moddergat" het weerspiegelt háár gevoel en het spreekt mensen aan. Zo kon het gebeuren dat haar doek naar Noord-Holland verhuisde voor een speciale expositie over het wassende water van Nederland. Ieder mens een eigen gevoel, een eigen expressie. Zo werkt de één meer abstract, de ander meer realistisch. Net hoe je aard is.

Met mijn achtergrond van de jeugdbond van natuurstudie heb ik ook een bepaalde kijk op de natuur ontwikkeld. En geleerd hoe belangrijk natuur is. Broedgebieden voor vogels, deze elementen zijn dan ook terug te vinden in mijn schilderijen. Ik let op de kenmerken van het landschap. In dit schilderij gaat het om grens gebieden tussen het vaste land en water, dit is meestal, meer of minder stabiel. Er is eb en vloed, wassend water. Het waddengebied is zo een mooi natuurgebied en speciaal kostbaar voor ons land.

Maar dan, een jaar later, staat er opeens iemand voor mijn schilderij, omdat ze toevallig in het ziekenhuis moesten zijn. En het werd gezien en beleefd Ik kreeg te horen dat deze vrouw het gevoel kreeg dat ze in het weidse land kwam en naar de horizon werd getrokken waarbij er een gevoel van rust over haar kwam. Iets wat ze in een druk hectisch leven zomaar zelf was kwijtgeraakt. Dat is dan toch mooi, dat het beeld dat ik schilder iemand  niet meer zomaar los kan laten, en "raakt".

Vandaag heeft het schilderij een eigenaar gekregen. En de emotie is het voertuig van de verandering. Daar ben ik dan weer dankbaar voor.

Lees meer >> | 619 keer bekeken

Exhibition lifecourse and

Lost

The second painting in the series about "refugees" is about the situation when "the refugees" from the first painting ended up in a sort of parallel world. People who have fled can end up in a kind of strange isolation, a sort of no man's land, while they want to have arrived in a 'country'. The so-called host country. But that instead of the hope for new opportunities often gives many obstacles stress and a lost feeling.

Lees meer >> | 651 keer bekeken

Expositie levensloop en

Verloren

Het tweede schilderij in de serie over “vluchtelingen” gaat over de situatie wanneer “de vluchtelingen” uit het eerste schilderij in een soort parallelle wereld zijn terecht gekomen. Mensen die gevlucht zijn kunnen terechtkomen in een soort vreemd isolement, een soort niemandsland, terwijl zij wil in een ‘land’ zijn aangekomen. Het zogenaamde gastland. Maar dat geeft in plaats van de hoop op nieuwe mogelijkheden vaak veel hindernissen stress en een verloren gevoel.

Eerst is dit groepje mensen uit het schilderij, zelf veel verloren. De veiligheid van de eigen thuisbasis. Ieder ander heeft zijn eigen verhaal. Maar de tocht, weg van de verschrikking was vaak een barre tocht. De stroom vluchtelingen verdeelde zich en mensen belandden in kampen. Veel vluchtelingen overleefden tentenkampen. Soms van de éne locatie naar de andere. De stroom mensen gaat door. Wordt verstrooid, verdeeld, opgehoopt en opgejaagd.

De mensen in dit schilderij hebben hier elkaar, het gedeelde verleden, de veiligheid, warmte en beschutting vinden zij bij elkaar. Deze moeder heeft haar kinderen nog, ze zijn close en leunen op elkaar. Ook dat kan anders. Maar ze hebben alleen elkaar. Hoe moet dat zijn? De sfeer van thuis, hebben ze bij elkaar. Maar de omgeving is vreemd. En heel veel mensen, zoals dit schilderij laat zien leven hun eigen leventje. Op het eerste gezicht verschillend. Dat dagelijks leven gaat door. En ongezien zijn de vluchtelingen geïsoleerd opgenomen, in deze niet eens persé vijandige levens van vreemden.

Wat ook weer anders kan gaan. Lees de nieuwsberichten maar, de online kreten.. interpretaties, uitleg van de situatie van de vluchtelingen. ‘Men’ denkt het te weten.

Maar, een gekweld iemand die hoopte op een beter veiliger leven moet door een hele zware periode heen. Er is gescheidenheid, tegelijkertijd en onkunde van elkaars verhaal. Mensen kijken vaak recht-lijnig voor zich uit, onderling zegt men van alles, of men zwijgt. Er wordt geoordeeld.

Verloren heet dit schilderij. Wat is hier verloren? Ook wat verloren is, is niet vergeten. Het begrip kan op meer manieren gezien worden. Kunnen deze mensen een thuis vinden hier? Waar dat hiér ook is? Men moet inschikken. Mensen zeggen er is geen plaats, ga weg. Wantrouwen. Anderen zijn gastvrij en nieuwsgierig. Woningzoekenden zeggen ze moeten op hun beurt wachten.

Waar let je dan op? Op de verschillen of op de overéénkomsten?

Wat wordt er bekend van de geschiedenis, de geschiedenis, die mensen in het ‘ontvangende’ land onwerkelijk voorkomt. Levenslopen, waarvan de oorzaak van het drama, verhuld is, bedekt met duistere termen. Voor de gevluchte medemens, te pijnlijk om aandacht te geven. En soms, niet wetend, of de waarheid aan wie verteld mag worden komt er een ander stuk verhaal naar voren. Of een levensverhaal, waar een waarheid weggelaten is. Want zij kenden nog geen andere wereld dan de wereld daar waar zij geboren en opgegroeid zijn. En dat geldt omgekeerd voor de “ontvangende bevolking eveneens”. Ook daar is niet helder wat “de waarheid” is. Lijkt het vertelde soms ongeloofwaardig. Mensen begrijpen elkaar zo wie zo vaak pas vanuit de eigen wereldbeleving.

Wat een kloven zijn er te overbruggen. Wat een verschillen verstaanbaar te maken en mededeelbaar. Laatst hoorde ik van een man, die jarenlang niet door de papiermolen kwam want hij was als peuter gevlucht en was met zijn vader in een ander vijandig land gekomen. Daar gescheiden van zijn vader en vijandig opgevoed in een pleegezin. En alleen van hot naar her gesleept en later zelf gevlucht. Hij had geen identiteitsbewijs. Hij was een meegenomen peuter zonder thuisland. Hoe kon hij zich geloofwaardig maken? Hij sprak niet eens de taal van zijn geboorte land waar zijn dorpsgenoten eens, vermoord waren en zijn vader hem uit meegenomen had.

En, zo vertelt het schilderij ook, wat gaat er veel tijd verloren aan de hele papiermolen. Verslagen documenten, verklaringen, bewijzen. En geld. Het kost ook geld. Vluchtelingen soms zeggen, dat de hele vluchtelingen status alleen al traumatisch is. Laat staan welk trauma achter gelaten was.

En eens hoorde ik een man zeggen die zich als ex vluchteling sterk maakt voor vluchtelingen nu: Trauma’s? Wat is dat? Zij bestaan niet. We moeten gewoon verder. We moeten onze kracht aanbreken en deze inzetten om onze talenten naar voren te brengen en zó een rechtmatige plaats verwerven. Tijdens mijn opleiding leerde ik van alles over trauma en over hoe mensen in therapie gaan om van hun trauma te herstellen. Daar moest deze vluchteling niets van weten.

Werelden, werelden van verschil, hoe verliezen we geen tijd en maken we het samen tot een eenheid?! Hoe kunnen die mensen een nieuw leven oppakken en eindelijk opbouwen. Beter dan als dit tussenstadium dat zo beklemmend is.

Het schilderij “Verloren” is ook te zien in Bilthoven.

Te zien in de expositie "Levensloop" tot en met eind oktober.

2 oktober om kwart voor acht geef ik een lezing over mijn werk wat daar hangt. En ga ik met bezoekers in gesprek over hun reacties op mijn werk.

https://www.camphuijsen-art.nl/kunstwerk/15471397_Verloren.html

https://www.camphuijsen-art.nl/expositie/260692283.html

Lees meer >> | 579 keer bekeken

Exhibition Life course -

Hope

Hope is a special and sensitive theme to paint something about. We know the principles, "Faith, Hope and Love". Concepts that are as profound as they are worn out. They can become cliché words in a tourist shop on a jewelery or tile. I was raised as a Protestant, but I have sought my own way from there. Unconsciously with faith, hope and love as themes in myself present. I found a more liberal angle. Where I could think more "out of the box". And I was not prescribed how to live.

When I had already entered the path of art for some time and had painted more and more, I painted my impressions from Africa for a while. I had been there, and had many impressions indeed enough to put on canvas, and also the children wich I shortly met. I had seen those kids in a video, where someone told about their daily life. This video inspired me again in a series of paintings. I also gained "hope" in humanity, in the nature of man, by seeing how the children "survive" after the lack of their parents, who had probably died of AIDS. They have hopes and dreams about a better future.

I also painted animals and nature which I experienced a short period of time in Africa. At home, after a the series about Africa, I wanted to re-establish the link with my daily life. In this cold country, Africa is one of those countries that we can talk about and fantasize about and talk about in politics, but it is still a sort of "distant story". But how does it actually differ?

Refugees

In my own village, shelter is also arranged for people from Africa, among others. But from so many countries. The newspapers are full of opinions and reports and reports about refugees. When I think about life, I find that my three paintings about refugees also fit into the context. Because, your life will only run so that it is so unsafe in your own country that you want to flee from it. Should you flee, do you want to survive, do you want to have a somewhat meaningful existence? Our world's war has been around a while ago, my parents have made it through the war. Not me. But here and now there are still countless wars. And these hunt people up. Whips minds up.

 Even when people are fleeing. These are masses at a distance. masses of people with a different culture, and background, sometimes striking external differences with the countries where they end up. In search of safety, full of hope for a better life, acceptance and a place for them too. Did not leave voluntarily. But driven by hope. That's how I thought when I made this painting.
 
Why did I come to this subject?

One day I had an exhibition in a small gallery, which unfortunately no longer exists, it was difficult for the gallery owner to survive as a small independent with a business of his own. Anyway, it was a day that I was in the exhibition the opening was, I believe, already been when an acquaintance of mine suddenly came in. She is a volunteer in the organization of refugee work and had seen one of the women, whom she had met through this work on the streets. The woman is a refugee, and she literally walked "with her soul under her arm" that day. My acquaintance decided to give her some distraction and because it was about Africa she decided that my exhibition would be a good choice. The exhibition was called "Driven". I think it was in 2010.

I was in the gallery and suddenly these two women came in. I was surprised because of the acquaintance, but immediately afterwards quickly struck by this beautiful modest woman she had brought. The woman was surprised by the exhibition and soon she was struck and moved by my African work. And the emotion touched me again. It means that my work speaks to someone. And I want to achieve that. We got talking and the emotions and thoughts were exchanged. I wanted to do something with my feelings of that moment, after I had heard something from the woman's story. Whether I could paint her. she wanted that. We exchanged data and later we agreed.
Eventually I knew little about the woman and I asked her if she wanted to take something from her homeland, Angola. Something that she had left of her native country. She asked if she could take her children with her. So they posed for me later. Perhaps she had hoped that I would paint a beautiful portrait of her. Maybe she did not expect me to be so drawn by her status. He is a refugee. One man one woman with two children. Just for me highlighted above the crowd of people from the news. People with a life story. People with trauma. The receiving 'safe' countries do not know all these traumas. Often traumas are far too painful to talk about. But I know that this woman experienced something terrible. And that she had to tear her children from her homeland.

I think .. all those people do not just leave. Each with its own loss, each with its own precious memory. Children still with, or lost, or lost. But people have hope, otherwise you will not just leave. I'm convinced of that.

I had promised the woman that she would receive a percentage of the proceeds from the painting. Unfortunately, I have given her false hopes, because I still have the painting. Well .. who is hanging a violent story on his wall?
I only know that I was touched and wanted to paint about the theme. All those people who still leave home and hope in the hope of a better and safer and 'longer' life.
The painting 'Hope' is the first of three paintings about "refugees from Angola"

The painting is to be seen in the current exhibition life course. Check the info out in the exhibition list.

Lees meer >> | 631 keer bekeken

Expositie Levensloop en

Hoop

Hoop is toch een bijzonder en gevoelig thema om iets over te schilderen. We kennen de principes, "Geloof, Hoop en Liefde" . Begrippen die even diepgaand als ook versleten zijn. Het kunnen cliché woorden worden in een toeristen winkeltje te krijg op een sierraad of tegel. Ik ben protestants opgevoed, maar heb daar vandaan mijn eigen weg gezocht. Onbewust met geloof, hoop en liefde toch als thema's in mijzelf aanwezig. Ik vond een vrijzinniger hoek. Waar ik meer "out of the box" kon denken. En mij niet werd voorgeschreven hoe te leven.

Toen ik al weer enige tijd het pad van de kunst in was gegaan en meer en meer geschilderd had, schilderde ik een tijdje mijn indrukken uit Afrika. Ik was er geweest, en had er veel indrukken inderdaad op gedaan, en ook de kinderen kort mogen ontmoeten die ik in een video had gezien waarbij iemand verhaalde over hun dagelijks leven. Deze video inspireerde mij weer tot een serie schilderijen. Ik kreeg ook "hoop" in de mensheid, in de inborst van de mens, door te zien hoe de kinderen "overleven" na het gemis van hun vermoedelijk aan AIDS gestorven ouders. Zij hebben hoop en dromen over een betere toekomst. Ik schilderde ook dieren en natuur welke in in Afrika een korte tijd van dichtbij meemaakte. Thuis gekomen, wilde ik na een serie over Afrika de link met mijn dagelijks leven weer leggen. In dit koude landje is Afrika één van die landen, waar we over kunnen praten en fantaseren en waar in de politiek over gepraat word, maar het is toch een soort van "verweg verhaal". Maar hoe verweg eigenlijk?

In mijn eigen dorp is ook opvang geregeld voor mensen onder andere afkomstig uit Afrika. Maar uit evenzovele landen. De kranten staan bol van de meningen en verslagen en reportages over vluchtelingen. Wanneer ik in het kader van levensloop nadenk, vind ik dat mijn drie schilderijen over vluchtelingen ook in de context passen. Want, je leven zal maar zo lopen, dat het in je eigen land zó onveilig is, dat je er voor wilt vluchten. Moét vluchten, wil je overleven, wil je een enigzins zinvol bestaan hebben. Onze wereld oorloog is al weer een tijdje geleden, mijn ouders hebben de oorlog mee gemaakt. Ik niet. Maar ook hier en nu zijn er nog talloze oorlogen. En deze jagen mensen op. Zwepen gemoederen op.

 Ook wanneer de mensen op de vlucht slaan. Op afstand zijn dat massa's. massas mensen met een andere cultuur, en achtergrond, soms opvallend uiterlijke verschillen met de landen waar ze eens terecht komen. Op zoek naar veiligheid, vol hoop op een beter leven, acceptatie en een plekje ook voor hen. Niet vrijwillig vertrokken. Maar gedreven door hoop. Zo dacht ik dat toen ik dit schilderij maakte.

Waarom kwam ik bij dit onderwerp?

Op een dag had ik een expositie in een kleine galerie, die nu helaas niet meer bestaat, het was moeilijk voor de galeriehoudster om als kleine zelfstandige te overleven met een eigen zaak. Hoe dan ook, het was een dag dat ik in de expositie was de opening was meen ik al geweest, toen een kennis van mij opeens binnen kwam. Zij is vrijwilligster bij de organisatie vluchtelingen werk en had één van de vrouwen, die ze door dit werk had leren kennen op straat zien lopen. De vrouw is een vluchtelinge, en ze liep bijna letterlijk "met haar ziel onder de arm" die dag. Mijn kennis besloot haar wat afleiding te geven en omdat het over Afrika ging besloot ze dat mijn expositie wel eens een goede keuze zou zijn. De expositie heette "Gedreven". Het was meen ik in 2010.

Ik was in de galerie en plotseling kwamen deze twee vrouwen binnen. Ik was verrast vanwege de kennis, maar onmiddellijk daarna al snel getroffen door deze mooie bescheiden vrouw die ze had meegebracht. De vrouw was verrast door de expositie en al snel bleek ze getroffen en ontroerd door mijn Afrikaanse werk. En de ontroering raakte mij weer. Het betekent dat mijn werk tot iemand spreekt. En dat wil ik graag bereiken. Wij raakten aan de praat en de emoties en gedachten werden uitgewisseld. Graag wilde ik iets doen met mijn gevoel van dat moment, nadat ik wat van het verhaal van de vrouw had gehoord. Of ik haar mocht schilderen. dat wilde ze graag. We wisselden gegevens uit en later spraken we af.

Uiteindelijk wist ik weinig van de vrouw en ik vroeg haar of ze iets mee wilde nemen van haar thuisland, Angola. Iets wat ze nog over had van haar geboorteland. Ze vroeg of zij haar kinderen mee mocht nemen. Zo hebben ze later voor mij geposeerd. Misschien had zij gehoopt, dat ik een mooi portret van haar zou schilderen. Misschien had ze niet verwacht dat ik zo getrokken was door haar status. Hij vluchtelinge zijn. Één mens één vrouw met twee kinderen. Even voor mij uitgelicht boven de massa mensen uit het nieuws. Mensen met een levensverhaal. Mensen met een trauma. De ontvangende 'veilige' landen kennen al die trauma's niet. Vaak zijn trauma's veel te pijnlijk om over te spreken. Maar ik weet, dat deze vrouw iets vreselijks meemaakte. En dat zij haar kinderen uit haar geboorteland moest losrukken. 

Ik denk.. al die mensen gaan niet zo maar weg. Ieder met een eigen verlies, Ieder met een eigen kostbare herinnering. Kinderen nog mee, of verloren, of zoekgeraakt. Maar de mensen hebben hoop, anders ga je niet zo maar weg. daar ben ik van overtuigd.

Ik had de vrouw beloofd dat zij een percentage van de opbrengst van het schilderij zou krijgen. Helaas heb ik haar tot noch toe, valse hoop gegeven, want het schilderij heb ik nog. Tja.. wie hangt een heftig verhaal zo maar aan zijn muur?

Ik weet alleen, dat ik geraakt was en wilde schilderen over het thema. Al die mensen, die nu nog, huis en haard verlaten in de hoop op een beter en veiliger en 'langer' leven.

Het schilderij ‘Hoop’ is de eerste van drie schilderijen  over “vluchtelingen uit Angola”

Te zien in de expositie "Levensloop" tot en met eind oktober.

2 oktober om kwart voor acht geef ik een lezing over mijn werk wat daar hangt. En ga ik met bezoekers in gesprek over hun reacties op mijn werk.

Lees meer >> | 692 keer bekeken

Birds

New gallery group "Birds"

In the past period I was working on the theme assignment for the art route. Every year, the organization of ArtKring BeeKk's Art and Atelier Route looks for an interesting or up-and-coming theme for the next art route. This time the theme was "water".

Lees meer >> | 785 keer bekeken

Vogels

Nieuwe galeriegroep "Vogels"

Afgelopen periode was ik bezig met de thema-opdracht voor de kunstroute. Elk jaar zoekt de organisatie van de kunst- en Atelierroute van Kunstkring BeeKk naar een interessant of utdagend thema, voor de eerstkomende kunstroute. Deze keer was dat het thema "water".

Lees meer >> | 945 keer bekeken

Ter kennismaking

Een indruk van de expositie bij PCB Uitvaartwinkel, Uilepad 1, Bilthoven

Deze expositie toont een aantal werken die ik wel eens voor het gemak, mijn “diepzinnige schilderijen” noem.

De onderwerpen zijn gekozen naar aanleiding van belevenissen die ik heb gehad. Het zijn ook mijn impressie van passages uit levensverhalen. Wanneer ik aan het schilderen ging kreeg ik ook het idee dat de verhalen die ik centraal stelde herkenning kunnen geven aan anderen. En het begrip en inzicht dat ik ervaar in het verhaal van een ander, als het schilderij daarover gaat, kan ook bijdragen aan het begrip van mensen die mijn schilderij zien. Ik wil wel graag dat het persoonlijke verhaal ook de herkenning voor anderen in zich draagt.

 

Denk bijvoorbeeld aan vluchtelingen problematiek, de ontwikkeling van je kind, de worstelingen in het volwassen worden.

 

 

 

 

Maar ook de glorie momenten. Actuele thema’s komen ook aan de orde in mijn werk zoals het leven van een transgender, zoals mijn dochter voor mij een voorbeeld is, van een jong mens, dat in de spanning met verwachtingen van “de omgeving” in een dieptepunt belandde, maar naar mijn gevoel daaruit verrees als een Feniks uit de as.

 

Zelf ben ik ook moeder ik had fantasie hoe het leven later zou zijn, en nu ontwikkelen mijn drie kinderen ieder een heel uniek pad, met ieder een eigen levensloop. Ik vind het mooi omdat “uit” te schilderen en hoop dat ik andere ouders kan aanspreken en bemoedigen, omdat niet iedere levensloop gemakkelijk is.

Toen mij gevraagd werd te exposeren bij PCB zag ik het als een uitdaging daarvoor passende werken uit te kiezen. En ik realiseer me goed dat vaak in het proces van een uitvaart, iemands levensloop ter sprake komt. Nabestaanden reflecteren op het leven van de geliefde die dit aardse bestaan achterliet. Tegelijkertijd doen mijn schilderijen een appel voor de mensen die nu in het volle leven staan, om de diepere betekenis van schijnbaar alledaagse beelden te doorvoelen. Denk aan het beeld van de vrouw in de trein. Leven is ook op reis zijn, zo heb ik het mijzelf wel eens gedroomd. Ieder leven, iedere reis is verschillend. Ook hoe je reist is verschillend. Soms zit je stil in een trein, op weg naar een belangrijke gebeurtenis, en nog vol van ervaring van het traject eraan voorafgaand.

 

https://www.camphuijsen-art.nl/kunstwerk/150963060_Onderweg.html

De schilderijen op deze expositie wil ik graag toelichten op een lezing op 2 oktober. En dan ben ik ook benieuwd naar de respons en gedachten en ervaringen van bezoekers bij de schilderijen hebben.

Het is al gebeurd dat één van deze schilderijen is gevoed en beïnvloed in de verwerking door het verhaal dat een schrijfster kreeg bij één foto die ik maakte ergens onderweg. Ze vroeg mij of ik die foto ging schilderen. Dat doe ik doorgaans niet op die manier, maar het feit dat het haar inspireerde tot een verhaal, inspireerde mij tot het schilderij “waarheen”. ( zie: https://schilderijenenverhalen.wordpress.com/verhalen/avondpaginas/ )

Gedurende de expositie schrijf ik om de zo veel tijd een stukje naar aanleiding van een schilderij die in de expositie te vinden is op een blog die ik al een aantal jaar bij houdt. Ik houd er niet zo van een schilderij te verklaren, als iemand me het vraagt “uit te leggen”. Ik heb het liefste dat een schilderij voor zichzelf spreekt, en al het iemand aanspreekt en het weerklank heeft. Dat kan iets anders zijn dan wat ik zelf in het beeld legde. Maar, ik vind het leuk om te praten over mijn belevenissen, en wat mij er toe bracht om een schilderij te maken voor mensen die echt nieuwsgierig zijn. En die willen mee beleven welk gevoel in het schilderij verwerkt is en wat er teweeggebracht word.

 

Camphuijsen Art's Atelier

Ik maak niet alleen “diepzinnige” schilderijen zoals nu op deze expositie te zien zijn. Ik maak wel altijd schilderijen waar ik een persoonlijke belevenis bij heb. Dat kan een gevoel van schoonheid, of verwondering, of dankbaarheid zijn.

Sommige schilderijen maken mezelf gewoon vrolijk, of bewaren voor mij een belangrijke kwaliteit die ik in mijn leven nodig vind. In een schilderij, kan ik er al schilderend in terug komen, in dat gevoel. En een toeschouwer kan er op reflecteren, het navoelen.

Een overzicht van mijn werk is op dit moment ook te zien in het Diakonessenhuis in Zeist, daar hangen veel door de natuur geïnspireerde schilderijen. En het is een greep uit mijn collectie, schilderijen die veelal in een bepaald thema passen. Ook zijn daar portretten te zien, waar ik helemaal vrij was ze zo te schilderen zoals ik leuk vond. Want portretten in opdracht heb ik uiteraard niet meer in bezit en zijn tot stand gekomen in overleg met de opdracht gevers. Dat kunnen iemands kinderen zijn, of een dierbaar familielid, soms omdat deze overleden is en op deze manier er een mooie herinnering overblijft voor de nabestaande.

Ik werk hoofdzakelijk met olieverf, maar heb ervaring met meerdere mediums.

Volg mijn blog op www.camphuijsen-art.nl

https://www.camphuijsen-art.nl/blog.html

En voor de mensen die social-media gebruiken ben ik te vinden op: https://www.facebook.com/camphuijsenartsite

---

To get acqua

Lees meer >> | 704 keer bekeken

Daarom ....

Waarom is het een goed idee geweest om mijn werk te exposeren in Nieuw Tamarinde, Waar een locatie kleinschalig wonen is? Onverwachts kwam het onderwerp ter sprake toen ik thuis een praktijkopleider ontving, waar we met een stagiaire van mij die bij Thuisbegeleiding haar praktijk ervaring heeft op gedaan, hadden afgesproken.

Momenteel ben ik letterlijk vast komen te zitten door een probleem in mijn heup gewricht en kan ik mijn fietsende actieve werk bij mensen thuis niet uitvoeren. 12 juni hoop ik dat de door de specialist voorgestelde remedie zal helpen. Ik ga dan een Röntgengeleide injectie krijgen die het gewrichtskapsel moet verdoven en helpen genezen.

Lees meer >> | 622 keer bekeken

Een schakel in de tijd

Bij de expositie Levensloop

Gisteren had ik een afspraak gemaakt in de uitvaartwinkel. Om even te kijken en wat praktische dingen te bespreken ivm de expositie.

Ik kon dit bezoekje goed combineren met een bezoek aan mijn ouders, die een steenworp achter deze locatie, in het verzorgingshuis de Koperwiek wonen. Momenteel ben ik wat beperkt in mijn mobiliteit door een vervelend heup probleem dus het kwam zo dus goed uit.

Lees meer >> | 591 keer bekeken